Meehobbelen met Sting...

De tournee van Sting, die in maart dit jaar met twee concerten in Paradiso, Amsterdam begon, loopt op zijn laatste Europese benen. En dat is te merken. Niet dat de Engelse zanger-bassist muzikaal inlevert, maar zijn gedrevenheid is weg. Het vuurtje brandt wel, maar dan uitsluitend dankzij een professioneel automatisme.

In dat opzicht stond zijn optreden haaks op dat van zijn voorprogramma Soraya. Deze Colombiaans-Amerikaanse zangeres en gitariste, die kortgeleden overtuigend debuteerde met het album 'On Nights Like This' zette zichzelf en haar begeleider's in vuur en vlam om een blijvende indruk achter te laten. Ze combineerde een sensuele stem met accentrijk gitaarspel, koppelde de passie voor haar muziek aan de soms folkachtige, Zuidamerikaanse herkomst van haar ideeen. So
raya kreeg er - zeker in voor programmatermen - een. overdonderend applaus voor terug. Volkomen terecht overigens, want haar composities steken lekker in elkaar en hoewel de plaat soms wat te dromerig is, krijgen de podiumuitvoeringen, dankzij speelse, instrument ale accenten, een levendiger klankbeeld. Zo blijkt Soraya een talent dat de aandacht verdient.

Grote vraag bij Sting was, wat er na tien maanden schijnwerpers met het materiaal is gebeurd. De meest voor de handliggende zet lijkt, dat hij, om de verveling tegen te gaan, druk aan het improviseren is geslagen, op zijn minst wat muzikale accenten heeft verlegd. Niets is minder waar.

Sting speelt Sting zoals Sting het heeft opgenomen. Nou ja, niet helemaal. Er is inmiddels zo'n enorme routine ontstaan, dat de accenten uit de muziek zijn gesleten. AIs een goed geoliede machine gaat hij, samen met zijn vakkundige begeleiders, door het repertoire heen. Zonder dat er voor het publiek iets te bewonderen blijft. Maar wie treurt daar over? Eigenlijk niemand. AI na een kwartier zit de stemming er goed in en hobbelt de Statenhal in Den Haag met veel plezier mee op de ritmes van Stings materiaal.

En kiest de Engelsman voor zijn ballades dan gaat het grootste deel van de zaal over tot het knuffelen van zijn geliefde. Een verfrissende onderbreking is wanneer hij twee mensen uit de zaal (Nils en Brigitte) op het podium uitnodigt mee te zingen met 'I'm So Happy, I Can't Stop Crying'. Daarna wordt de sfeer nog losser en speelt hij onder meer 'Roxanne', dat dankzij de trompetsolo van Clark Gayton gerestyled is. Maar blonk de compositie ooit op Pinkpop uit door Stings enorme gedrevenheid, nu houdt hij hem overeind met zijn professionalisme. Dat is mooi, maar als het heilige vuur brandt geeft hij meer voldoening.

(c) Haagsche Courant