Sting verklassiekt niet zomaar...

Geen showballet en vuurwerk (Lionel Richie), geen vette knipogen (Paul de Leeuw), eindeloze reeks podiumknuffels (Marco Borsato) of burleske mode-extravaganza (Diana Ross). De fans van Symphonica in Rosso, in de Arnhemse Gelredome te herkennen aan de afgestemde kledingkeuze (rood), beleefden vrijdag en zaterdag een sobere editie, na de spektakels van voorgaande jaren.

Nu hoefde het brein achter dit concept ook niet met Sting rond de tafel om gekke ideeën te bespreken. Sting is op wereldtournee met het Engelse Royal Philharmonic Concert Orchestra ter vertolking van zijn album 'Symphonicities' ('De grote hits in nieuwe symfonische arrangementen'), en om zich te mogen aanbieden in Rosso-geschenkverpakking hoefde de voormalige Police-zanger slechts een enkele 'special guest' naast zich te tolereren en een rode gerbera in het knoopsgat te steken.

Sting kreeg er veel voor terug: een schitterend uitgelicht podium en een in rode gloed badend, twee maal uitverkocht voetbalstadion.

Het is prettig te merken dat Sting en het orkest - dat lijkt te zijn opgericht speciaal voor Proms- en popklussen - niet zomaar wat liedjes hebben verklassiekt, violen eronder en klaar.

Sting heeft zich met oprechte bedoelingen gemeld in de klassieke wereld, bracht bij het label Deutsche Grammophon al een plaat uit met vertolkingen van de laatmiddeleeuwse liederen van John Dowland, en ook zijn 'Symphonicities' zijn doorwrocht gearrangeerde liedwerken waarvoor de composities zijn afgebroken en vanaf de grond herbouwd.

In Roxanne is nauwelijks nog dat scherpe Police-liedje te herkennen, het zweeft gedragen, in mineur en op bossa nova-ritme door het stadion en wordt door een lyrische klarinet naar de kleedkamer gestuurd. Harp en fluit leiden 'Every Little Thing She Does Is Magic' in, waarna de violen zich in het zweet mogen werken om het gemis aan gitaren goed te maken.

Dat lukt goed bij 'Next To You', alweer een Police-hit, die dankzij woeste strijkers in staccato-paniek bijna een zelfde opwinding teweeg weet te brengen als het origineel deed, het openingsnummer van de eerste Police-plaat 'Outlandos d'Amour' (1978). Het stadion veert op, even voor rust.

Nu had het een energy-shot ook wel nodig. Want alle oprechtheid en inzet ten spijt - Symphonica in Rosso 2010 duurt tweeënhalf uur en vijfentwintig liedjes - is de klassieke Sting soms wat saai, vooral bij de hits-maar-dan-anders. O ja, zo kan het ook, denk je bij de eerste maten 'Every Breath You Take' en dan moet je de rest nog uitzitten.

Boeiender is de orkestratie van het minder bekende werk, liedjes als 'All Would Envy' en 'You Will Be My Ain True Love', die zich zonder meegeleverd tophonderdgevoel laten beluisteren als frisse stukken liedkunst, waarbij Stings hese en geknepen stemgeluid wordt opgewarmd door de Australische jazz-zangeres Jo Lawry.

De gasten worden snel opgevoerd en weer uitgezwaaid. Eerst Stings zingende zoon Joe Sumner van de band Fiction Plane - hij mag een heel liedje doen. Dan de in deze sferen onvermijdelijke bandoneonist Carel Kraayenhof ('Moon Over Bourbon Street'), en trompettist Colin Benders alias Kyteman die een minuut van 'All Would Envy' met koper mag kleuren. Dat had wel wat ruimhartiger gemogen, maakt het publiek duidelijk met een driftig applaus. Maar Sting moet door, nog zes liederen te gaan.

Hij maakt van Symphonica in Rosso een lange zit. Dat de pendelbussen voor de Gelredome al vollopen als de toegiften nog moeten beginnen, is natuurlijk horkerig en ondankbaar, maar best te begrijpen. De geste van Sting, een laatste lik Kyteman bij 'Desert Rose', is voor de volhouders.