Sting goes back to basics in HMH...

After his orchestral adventure half a years ago (in the Netherlands as part of the Symphonica In Rosso show) during his new tour Sting goes back to a stripped down band and a sound that pleases him best.

His tour is called Back To Bass, showing the British singer the necessary humor and perspective to have. A side that we do not know so well from Sting, but during his concert Tuesday night in a sold HMH be addressed, as well as the necessary background information.

When Sting starts his concert with the songs 'All This Time' and 'Every Little Thing She Does Is Magic', it seems it will be a typical Greatest Hits show. But instead of a steaming show of hits instead Sting delivers mainly fan favourites, sometimes going deeper into the meaning of the songs.

So he talks about his marriage as an introduction of the song Inside. "She patched me when I was broken," he says affectionately about his wife. "But she can also destroy me." It is this kind entertaining introductions for the fans extra fun to their hero his favorite album tracks to hear them play.

"My two favorite subjects are sex and religion," says Sting before 'Sacred Love'. "I wonder why these two are so far apart." Sting has announced that winter weather, that the Netherlands is currently in its grip, reminds him of his deceased father, which he sings in the breathtaking 'Ghost Story'.

What is not played are his big hits like 'Englishman In New York', 'Love Is The Seventh Wave', 'Moon Over Bourbon Street' and 'If I Ever Lose My Faith In You'. Sting preferred to opt for his album material and lesser-known singles like 'Stolen Car (Take Me Dancing)', 'I'm So Happy I Can't Stop Crying' and 'Heavy Cloud No Rain'.

Only in the encore again were some of Sting's most famous songs heard, starting with a strong performance of the Arabian style 'Desert Rose'. This was followed by the Police numbers 'Every Breath You Take' and 'Next To You'. Finally, the audience was treated to a solo acoustic version of 'Message In A Bottle'.

While the pace of the show is relatively low and some classics are woefully lacking, there is nothing else to complain about. Sting and his band are in top shape and making music with a lot of fun. Despite his sometimes tough discs in recent years, it seems that for Sting the most enjoyment, is with a band, back to basics.

(c) Nu.nl

Concertverslag: Sting...

Vorig jaar maakte Sting een zegetocht met zijn zogenaamde 'Back to Bass Tour'. Een tournee met een relatief kleine bezetting en met de focus op ouder solomateriaal. Gisteravond stond de man uit Newcastle in een stampvolle Heineken Music Hall.

Voor de Back To Bass Tour maakt de Engelsman gebruik van twee steunpilaren die de laatste 20 jaar telkens weer in zijn bezetting op zowel album als tournee opduiken: gitarist Dominic Miller en drummer Vinnie Colaiuta. Vooral laatstgenoemde geeft Sting al vanaf het succesalbum Ten Sumnomers Tales uit 1998 net dat beetje venijn, scherpte en virtuositeit. Net voor het concert gaf Sting in een interview aan dat het weglaten van een toetsenman ten faveure van een twee violisten en extra gitarist in de persoon van Miller's zoon Rufus Miller, bedoeld is om zijn muzikanten uit te dagen. 'Ik ben benieuwd wat ze ermee doen als opeens dat tapijt van toetsenpartijen weg is.' Het blijkt een gouden keuze te zijn. Vooral de virtuositeit van violist Peter Tickell die regelmatig zowel de toetsenarrangementen als solo's vervangt voor zijn rake spel, laat de oude songs van Sting ademen.

Opende met zijn hitje 'All This' Time om daarna meteen The Police-kraker 'Every Little Thing She Does Is Magic' er overheen te leggen. Het leek het begin van een greatest hits show maar dat werd het niet. Tijdens Back To Bass grijpt voornamelijk terug op albumrepertoire van het eerder genoemde Ten Sumnomers Tales, het werkstuk Mercury Falling en zijn laatste echte popplaat 'Sacred Love'. Met het derde nummer 'Seven Days' werd het eerste muzikale hoogtepunt geserveerd. Colaiuta liet zijn waarom hij nog altijd de meester van de techniek en dynamiek is. De drummer die onlangs nog meespeelde op de albums van ondermeer Michael Buble en Paul McCartney is zo'n muzikanten die het niveau in zijn eentje van elke band weet op te tillen. Of dat nu bij Jeff Beck, Herbie Hancock of Sting is. Daarbij werd hij wel gesteund door een opperhoofd die blijkbaar nog met het grootste gemak de hoge noten van weleer uit zijn toch zestig jaar oude lichaam weet te halen. Tussendoor wierp Sting zich op als causeur die probeerde zijn teksten te duiden. Daar is Sting overigens geen ster in. Zijn monologen richting publiek missen humor en finesse. Nee, laat Sting gewoon lekker muziek maken. Met een uitvoering van het Police-nummer 'Driven To Tears' waarbij hij nog met speels gemak de oude zangpartijen weet weg te zetten en het zaakje alleen maar spannender werd gemaakt door een razendsnelle vioolsolo van Tickell.

In het middenstuk nam de band wat gas terug met ondermeer een mooie uitvoering van 'Ghost Story' van het album 'Brand New Day' waarbij Miller nog eens liet horen waarom Sting deze gitarist als zolang bij zich heef. Het was overigens ook één van de weinige momenten waarbij de tweede stem van zangeres Jo Lawry wel goed tot haar recht kwam. Naar het einde toe schroefde Sting zowel het tempo als het volume op. Colauita speelde een adembenemend roffelend intro van 'Mercury Falling' en het B-kantje 'The End Of The Game' bewees nogmaals één van Sting's beste songs te zijn. Pas echt los ging het in een stevig aangezette versie van 'Desert Rose' waarbij de vergelijking met de Dave Matthews Band als vanzelf kwam bovendrijven. Sting sloot af met ondermeer een wat snellere versie van 'Every Breath You Take' en het puntig gespeeld Police-krakertje 'Next To You'. Slotsom: Sting weet met tour vooral de fans van zijn solowerk te raken en hij blijkt nogal de meester te zijn in het mentoren van topmuzikanten. Het sensatiegevoel zoals een paar jaar terug bij The Police reunie ontbreekr weliswaar. Maar muzikaal gezien is deze Back To Bass Tour er dan ook eentje om van te likkenbaarden.

(c) Muziek.nl by Jean-Paul Heck 

Sting in de Heineken Music Hall - Concertrecensie...

Nadat hij de afgelopen jaren een aantal zijpaden had bewandeld in de folk- en middeleeuwse muziek, een symfonisch avontuur aanging en de reünietour met The Police had voltooid, deed Sting gisteren een uitverkochte Heineken Music Hall aan in het kader van zijn Back To Bass-tournee. Met deze concertreeks viert de Brit zijn 25-jarig jubileum als soloartiest.

Naast het feit dat Sting weer eens een bas om heeft gehangen, kan de titel van deze tour ook gelezen worden als 'back to basic'. De frontman trad immers enkel op met een vijfkoppige band, bestaande uit Dominic Miller met zijn zoon Rufus op gitaar, Peter Tickell speelde de mandoline en viool, Jo Lawry was er voor de achtergrondvocalen, percussie en eveneens de viool en tenslotte de onvolprezen Vinnie Colaiuta op drums. Deze basale bezetting maakte het mogelijk dat de kwaliteiten van Sting als componist, instrumentalist en moderne troubadour in volle glorie in het voetlicht werden gezet.

Tijdens het twee uur durende concert werden luisteraars getrakteerd op een dwarsdoorsnede van Stings omvangrijke repertoire, waarbij alle grenzen van de popmuziek die hij ooit heeft verkend opnieuw werden aangedaan. Van de ruim twintig stukken die hij ten gehore bracht, waren The Police-klassiekers in de minderheid. En als ze al werden gespeeld, waren ze voor de gelegenheid voorzien van aangepaste arrangementen. De verstokte Police-fan kwam daardoor wat minder aan zijn trekken deze avond. Hoewel bij het tweede nummer van de avond, 'Every Little Thing She Does Is Magic', de eerste iooo-o-o's al door de concertzaal gescandeerd werden en het ergste gevreesd kon worden, trapte Sting toch niet in de valkuil van een avondje obligate Police-vertolkingen.

Grote indruk maakte vooral violist Peter Tickell, die uitermate zichtbaar stond te genieten op het podium. Drummer Colaiuta, die een ongebruikelijke maatsoort en de syncoop niet schuwt, is al jaren de perfecte match voor de frontman. Voor het overige bleef de show in de Heineken Music Hall er vooral eentje die het van zijn inhoud moest hebben. De sfeer, vooral neergezet met bescheiden witlicht en dus zonder een grote lichtshow, ontbeerde de intimiteit van een theater, waardoor het allemaal wat afstandelijk bleef. Er was enige publieksparticipatie tijdens 'Stolen Car' en 'Love Is Stronger Than Justice', maar de vonk wilde niet echt overslaan tot aan de toegiften.

De show kende sowieso niet veel spontane acties. De anekdotes die Sting tussen de nummers door vertelde, gingen over het schrijven van nummers, scheiden, zijn vrouw, zijn vader en zijn voorliefde voor seks en religie. De echte Sting-fan herkende deze verhalen echter al van de eerste concerten vorig jaar. Spontaniteit was dus ver te zoeken en het publiek reageerde dan ook vrij rustig. Tot natuurlijk bij de laatste toegift, waar Sting verscheen met een akoestische gitaar en hij een uitgeklede versie van 'Message In A Bottle' liet horen. Toen kwam alles toch nog goed.

(c) Lust For Life by Willem Huetink