Rockende Sting is levende reclame voor yoga...

Een enthousiast publiek hoorde hoe Sting nog alle hoge noten haalt. En zag hoe patent de 65-jarige artiest er vandaag uitziet.

‘Be yourself, no matter what they say’: het publiek zong het refrein van ‘An Englishman in New York’ minutenlang mee, en vierde daarmee een van de sterkste kwaliteiten van Sting. Sinds die in 1977 zijn leraarschap inruilde voor een baan als rockartiest, is hij steeds op eigen kracht doorgegaan. Dit jaar staat hij dus 40 jaar op de planken.

In Vorst, dat nagenoeg vol zat, speelde Sting een vriendelijke set met onder meer acht Police-hits en zeven songs uit zijn vorig jaar verschenen album 57th & 9th. Het belangrijkste wat te melden was over dat album is dat Sting er de luit inruilde voor de rockgitaar, een beweging die velen niet meer verwacht hadden van de man die steeds introverter platen gaan maken was en zijn bekwaamheid op de cello belangrijker vond dan het opnieuw aftasten van de rocktaal.

De nieuwe songs kwamen niet bijzonder goed uit de verf. De ecologische wake-up call ‘One fine day’ miste het vuur van ‘Spirits in the material world’ (ervoor) en de weemoed van ‘I hung my head’ (erna). ‘Down down down’ dwaalde voorbij terwijl we nog aan het nagenieten waren van ‘Fields of gold’. ‘Pretty young soldier’ vonkte even, maar werd weggeblazen door een ontketend ‘Message in a bottle’.

Maar één song zal wel toetreden tot het rijtje Sting-klassiekers. Nadat hij zijn zoon Joe de eer liet een paar minuten ‘Ashes to ashes’ te zingen - Joe Sumner’s stem is een kruising van Bowie en Sting - ging die song over in ‘50.000’, en die Prince-hommage stond wel als een huis. En toen daarna ‘Walking on the moon’ en ‘So lonely’ volgden, ging het dak eraf.

Een paar opvallende vaststellingen over dit concert. Vooreerst dit: Sting mag er dan 65 zijn, hij zag er geweldig uit. Die levenstijl van yoga en meditatie, macrobiotiek en Toscaanse olijfolie mag dan makkelijker te volgen zijn als je miljonair bent, ze doet een mens duidelijk goed. In zijn spannende zwarte shirt was Sting een levende reclamezuil voor een gezonde levenstijl.

Ook opvallend was de enthousiaste presence van de jeugd. Gitarist Dominic Miller had zoon Rufus mee, Sting had zoon Joe mee, en die laatste had zijn vrienden van The Last Bandoleros mee. Zo werd rockmuziek een familiebedrijf waarbij de jeugd met de vuist hoog de refreinen van de oude man mee stond te brullen. Zozeer zelfs dat ‘Roxanne’ bijna musical-allure kreeg.

Ten slotte het licht. Merkwaardig hoor, dat orkest van LED-lampen dat het publiek nagenoeg het hele concert trakteerde op fel wit en blauw licht. Maar ook slim, om zo’n muur van wit licht in de ogen van het publiek af te vuren wanneer je ‘woke up this morning’ zingt. De lichtshow was agressief en alert, precies zoals Sting wilde overkomen.

Slotsom? Wel, als rocker is hij op basis van de meeste nieuwe songs maar een schim van zijn vroegere gedaante, maar als performer blijft hij top. Geen videoschermen, messcherp geluid, prima conditie in lichaam en stem. Sting kwam, zag en overwon. En het publiek hing aan zijn lippen.

(c) De Standaard by Peter Vantyghem